Bideo bidezko bileretarako tresnak ez dira kontu berria, baina, dirudienez, gero eta gehiago erabiltzen ditugu, eta gurekin izango dira luzerako. Besteak beste, Zoom hartzen ari da merkatuko zati handi bat, hamar milioi erabiltzaile izatetik 300 milioi izatera igaro da eguneko hilabete gutxi batzuetan (hilabete honetan bakarrik, erabiltzaile kopurua %50 hazi da). Haatik, gutariko asko ez gaude ohituta bideo bidezko bilera horietara, eta sarritan nahi baino gehiago nekatzen gara.
Batzuek pentsa dezakete bideo-kamerarekin egindako bilerak batzar presentzialen parekoak direla, edo bideo bidezkoak presentzialen ordezkoak izan daitezkeela, baina, egia esan, giza gorputzak modu guztiz modu desberdinean deszifratzen ditu bata eta bestea.
Hartara, bideokonferentzietan komunikazio-elementu asko galdu egiten dira, hala nola, ahots-tonua, aurpegi-adierazpenen zati bat eta keinu fisikoak, izan ere, bideokonferentzia batean hain agerikoak ez direnez, parte-hartzaileek arreta gehiago jarri behar dute. Ondorioz, bileran parte-hartzaile asko badaude, nekagarria bihur daiteke.
Hitzik gabeko komunikazioa ahozko komunikazioaren lehen osagaia da. Eman nahi den informazioaren bi heren hartzen ditu: interpretazioa eta zentzua gehitzen ditu. Bada, bideokonferentzia bidez egindako bilera batean, oso mugatua dago. Hori dela eta, hitzik gabeko lengoaiaren gabeziak edo mugak gehiegizko ahalegin psikologikoa eragingo luke.
Komunikazioaren osagaietako bat kanpoan edo mugatuta dagoenean, -bideokonferentzietan gertatzen den bezala-, igorleak eta hartzaileak arreta handiagoa eta ahalegin handiagoa egin behar dute egoki adierazi eta ulertzeko. Horrek dakarren nekea areagotu egiten da bideokonferentzian jende askok parte hartzen badu.
Baina ez litzateke bidezkoa izango estresa bideokonferentziei bakarrik egoztea, konfinamenduak berak apatia eragiten baitu. Horretaz gainera, konfinamenduak telelangileak inguruz aldatzen ditu, eta etxean giltzapetuta egoteko betebeharraren ondorioz, oso distraituta gaude. Hartara, urduri gaudenez, arreta falta izugarria da eta kontzentratzeko gaitasuna murriztu egiten da. Hori dela eta, bideokonferentzia batean gaudenean, parte-hartzaileak despistatu egiten dira, eta mugikorrera edo sare sozialetara jotzen dute.
Bideokonferentziak baldintzatzen dituzten beste elementu batzuk isiluneak dira: aurrez aurreko topaketa batean, isiluneak modu naturalean kudeatzen dira eta ez da inor ezertara behartzen. Kamera bat tartean denean, ez da horrelakorik gertatzen, parte-hartzaileen aurpegiak soilik ikusten baitira. Hala, bideo-bileretan moderatzaile bat izan ezean, ohikoena da batak besteari hitza kentzea, edo txandak isilune deserosoz betetzea.
Eta hori guztia gutxi balitz, bideokonferentziek beste zailtasun bat dute, paradoxikoki gauzak erraztu beharko lituzkeena: ikus-entzunezkoa. Telebistako irudiak manipulazioa behar du egia isla dezan; esaterako, antzezpena, ahots-tonua kontrolatzeko edo makillajea, aurpegi atsegin batekin agertzeko. Hala, horretara ohituta ez gaudenez, tentsioa eragiten duen esfortzua sortarazten du. Finean, lehenago ahitzen gara.
